Beste luisteraars,
Welkom bij Radio Lofoten late night !
Het is zondagavond en we zijn weer in de ether…
De afgelopen weken konden we genieten van onze lokale reporter met het relaas van de noorwegen reis van de Egleghemse Zeevissers.
Het verslag van de laatste dagen hebben we nog van hem te goed… Evenals de gemaakte belofte om met een raadsel op de proppen te komen waar hij zelf niet eens het antwoord op kent.
Zo dit gezegd hebbende, gaan we over naar onze reporter vanuit zijn quarantaine-oord te Leest !
We laten hem aan het woord…
Dag 11 – Inpakken en wegwezen
Zoals bij elke (vis)vakantie, is dat bij deze niet anders… de dag van inpakken is aangebroken. En voor mezelf is dat steeds een grote baaldag. Je staat op en er is maar één doel, inpakken en wegwezen. We maken wel tijd voor ontbijt, maar direct is er de tijdsdruk want tegen 10u moeten we het huisje verlaten. Ik wil ook even de andere huisjes bezoeken, want zij moeten gedwongen nog een dag extra blijven. Jaja, corona heeft daar voor gezorgd. Al is het ook in de andere huisjes alle hens aan dek, want ze moeten zich allemaal huisvesten in 2 huisjes. Dus er moet één en ander ingepakt en verhuisd worden. De camionette moet geladen worden… beddengoed moet verhuisd worden, enz… Zo wordt ook de inhoud van alle koel- en proviandkasten op een hoop gegooid. Kwestie van met de hele hoop nog een dag extra te overleven hé…
Al snel komen de blijvers tot de conclusie dat ze nog een week kunnen blijven, wat proviand betreft. Maar… oei oei, het bier is bijna op ! Dus al vlug worden Lennart en Johan naar het lokale warenhuis gestuurd om nog wat biertjes te gaan halen.
Intussentijd loopt Ronny, onze fotograaf van dienst de benen vanonder zijn lijf om de ideale lokatie te vinden voor een groepsfoto. De eerste twee momenten dat hij had gepland vielen letterlijk in het water. Maar uiteindelijk konden we dan toch de nodige groepsfoto’s nemen. En daarbij werd ook aan de nodige marketing gedacht.
Rond 15u was dan het moment aangebroken om afscheid te nemen, zowel van een prachtlokatie, alsook van de 17 achterblijvers. Tijd dus voor Tim, Marc en mezelf om onze terugreis aan te vangen, goed voor 3,5 dagen in camionette en ferry… Vandaag stond er slechts een ritje van 60km op de planning. Kleine klip om te omzeilen… Tegen 17u reden we de haven van Lekness binnen. Om 19u konden we de ferry oprijden en deze zou ons naar Bodo varen, met een enkele tussenstop op een lokaal eilandje…
Dag 12 – Kilometers malen
Gezien het feit dat we gisteren de avond-ferry moesten nemen van Lekness naar Bodo, maakte dat we pas na middernacht aankwamen in Bodo. Normaal zou je dan zeggen we nemen een hotelletje en gaan slapen. Maar in ons geval hadden we maar just 60km op de teller staan. Dus nog meer dan 2.500 km te gaan. We besloten daarom gezamenlijk om tijdens de nacht door te rijden en tegen de middag een hotel te zoeken in Trondheim. Al waar we dan nog een dineeke zouden doen om nadien nog van een pintje te genieten.
Zo gezegd, zo gedaan…
Gedurende een lange rit werden er kilometres gemaald. Wel maar tegen een gemiddelde van 60 à 70km per uur. Maar we schoten op… Tegen een uur of één in de namiddag arriveerden we dan in Trondheim.
De zoektocht naar een hotel was niet zo moeilijk, eenmaal in het citycenter viel ons oog op een Irish Pub, waarboven een hotel gevestigd was. Marc liet weten dat hij al jaren droomt om eens boven een Irish Pub te slapen, dus de keuze was direct gemaakt. Inchecken in het hotel was twee keer niks. Maar om nadien de camionette te parkeren, in de parking die aan de achterkant van het hotel was gelegen… Dat heeft wel een uur geduurt en kan ons wel enkele boetes hebben opgeleverd. Wat een doolhof !
Na ons koffertje op de kamer te hebben gezet, was het de hoogste tijd om ne goeie “Guiness” te gaan drinken. En na ons vochtpeil wat te hebben opgekrikt gingen we op zoek naar een leuk restaurantje. We moesten immers zien dat het culinaire niveau van de voorbije week niet naar beneden ging, toch ?
En om de dag af te sluiten, nog een afzakkertje in de pub, alvorens we onszelf gingen wegsteken in ons bedje.
Tegen negenen sliepen we als een roos…
Dag 13 – Avondje op de ferry
Nog voor 5u stonden we aan de receptie van het hotel. Lunchpakket stond klaar… even afrekenen en dan koers naar de camionette. Met de hulp van enkele parkeerwachters, loodsten we onszelf doorheen de parking naar de uitgang. Geen sinecure, want op de meeste plaatsen was de parking slechts 2,20m hoog, terwijl de camionette 2,42m hoogte had. Maar den Tim laveerde schoon tussen buizen, electrische leidingen en camera’s naar de uitgang. First mission acomplished !
Nadien was het zaak om de resterende 800km af te leggen en voor 17u30 de ferry te halen in Göteburg.
De terugrit doorheen de Noorse Bergen, doorheen een enorm uitgestrekt natuurgebied, waarbij we zeker 300km langsheen een uitgestrekte rivier reden, was ronduit prachtig.
Om precies 17u30 reden we dan de ferry haven in. Second mission accomplished !
Buiten nog wat “kweddelen” met nen omhooggevallen Zweed, zo ene van een jaar of 65, met ne gouden tand, een jeansbroekske en een sweatherke, die dacht dat de evenaar door zijn gat loopt, was ook deze dag naar believen verlopen.
Zodra de ferry dan om 19u ontscheepte en de haven verliet, ging ook de taxfree shop open. En zodra we daar dan voor Tim de nodige kratjes Carlsberg konden kopen, was ook mission 3 acomplished !
Als we nu op de ferry nog een stevige maaltijd achter de kiezen konden steken, dan kon er ons niet veel meer gebeuren…
En naar dagelijkse gewoonte werd ook deze avond afgesloten met een drankje in de bar.
Oh ja, en die Zweed zijn gouden tand, die hangt nu aan een kettinkje rond mijnen nek. ‘T moeten niet altijd haaietanden zijn hé…
Dag 14 – Aankomst in schoonheid
7u30, voor de laatste keer opstaan, doucheke en even luchtje scheppen aan dek. Nadien stevig ontbijt en dat zou nodig zijn, zou achteraf blijken.
Zodra we in Kiel van de ferry reden, denk je maar aan één ding. Zo spoedig mogelijk de thuisbasis bereiken. Zoals het paard dat zijn stal heeft geroken hé…
De eerste kilometers gingen vlotjes, maar zodra we Hamburg naderden, begonnen de wegenwerken zich aan elkaar te rijgen. In Hamburg zelf verloren we liefst dik 3 uur omwille van een afgesloten tunnel. We moesten doorheen de hele binnenstad en die zat helemaal vol. Al een geluk hadden we tijdig de tank gevuld.
Eens doorheen Hamburg, gaf de GPS aan om over Hannover naar huis te rijden, maar koppig als we zijn, kozen wij de kortste weg, nl via Bremen. Ook dat zou ons nog zuur opbreken en de nodige vertraging opleveren.
Tegen de middag hebben we onszelf dan toch getrakteerd op een lekkere schnitzel mit Kartoffelen und gemüse.
Dat maakte al een heel stuk van onze lijdensweg goed.
Daar waar we op de heenreis slechts een kleine 6 uur nodig hadden om de 560km af te leggen, was dit nu tijdens de terugreis al gauw een dikke 10 uur.
Maar klagen doen we niet… tegen iets over acht zaterdagavond reden we de parking van ons lokaal op. Hier werden we verwelkomd door een heel team van vissers, partners, en ook onze erevoorzitter en sportbestuurder waren van de partij ! Er stond zelfs ne wit-zwarte viervoeter op mij te wachten !
Bezieler Frans had enkele pintjes mee en huisgenoot Johan had zelfs een Duvelke mee gebracht. Hoe goed is dat wel niet ??? Geloof me, na 10u rijden heeft dat gesmaakt hoor !
De camionette was op een hip en een wip uitgeladen.
Tenslotte reden we dan nog de laatste kilometers tot bij Marc en mij thuis. Nog een laatste slaapmutske bij Marc en deze vakantie behoort ook alweer tot het verleden. Aan alles komt een eind, enkel een worst heeft er twee… Een eind, gekomen aan een reis, waarvan we jaren hebben gedroomd en werkelijk werd gemaakt door Frans, bijgestaan door de deskundigheid van Raffie en Linda. Deze reis mogelijk maken in tijde van Corona was geen sinecure, maar ze zijn met onderscheiding geslaagd ! Dikke merci aan Cordes Travel en aan Frans !
Het was een lange rit, maar bijna 4 dagen in de camionette heeft er toe bijgedragen dat we al direct nieuwe plannen hebben gemaakt voor een volgende reis. De bestemming ligt vast, het concept heeft vorm gekregen, dus is’t nu nog kwestie van een datum prikken (Cordes Travel here we come again !). Zo kunnen we dit verslag afsluiten met de woorden van een erkend voetballer : “elk nadeel heb zo zen voordeel”…
Tot de volgende !
Beste luisteraars, bij deze zijn we aan het eind van onze reis gekomen. De verslagen kwamen wel met de nodige vertraging, maar hopelijk hebben jullie er toch van genoten…
En belofte maakt schuld. Dus bij deze wens ik jullie een feit voor te leggen, waarvan ik zelf het antwoord schuldig blijf. Al wie mij aan een correcte verklaring kan helpen, ik kijk er naar uit !
Het volgende gebeurde… Tijdens de trip heb ik gebruik gemaakt van een eigen GPS toestel, waarbij het scherm oplicht tijdens de dag (klaar) en waarbij het scherm donker kleurt, tijdens de nacht (donker).
Van zodra we met de camionette (rond elf uur in de voormiddag) de Noordpoolcirkel over reden, sprong het toestel op nachtmodus. Dus hoewel het buiten klaarlichte dag was, kleurde het scherm donker, alsof het nacht was. En zolang we boven de Noordpoolcirkel bleven bleef de GPS op nachtmodus staan. Het scherm bleef dus zowel tijdens de dag als tijdens de nacht donker gekleurd. Pas toen we 2 weken later opnieuw de Noordpoolcirkel in de andere richting passeerden, paste de GPS zich aan en kwam hij tijdens de dag op dagmodus en tijdens de nacht op nachtmodus te staan.
Heeft iemand hier een verklaring voor ?
Uitkijkend naar jullie massale reacties gaan we deze uitzending afsluiten…
God natt !