Een week uit het leven van een wedstrijdvisser….
Donderdagmiddag, eindelijk… Het verlossende telefoontje…
Zaterdag gaat de bekerfinale 2017 door !!! Na een vijftal keer te zijn uitgesteld, zal’t er toch gaan van komen. Ook al zijn nu de vooruitzichten niet al te best. Het zal wel lukken… Maar ipv een vlak ritje tijdens de Tour, zal’t nen echte ouderwetse Parijs –Roubaix worden…
Eerste werk, nog even de aasbestelling checken en bevestigen.
Donderdagavond, na thuiskomst van de dagtaak vlug wat eten, proberen om van de afwas onderuit te komen en mezelf opsluiten in de garage om mijn visspullen bij elkaar te zetten.
‘T is inmiddels ook al een maand of 2 geleden dat ik nog op zee gevist heb.
Terwijl stiekem een plannetje opbouwen om de concurrentie te bekampen.
Vrijdagochtend, al fluitend onder de douche… Het bloed stroomt en de adrenaline is zich aan het opbouwen. Nog een laatste keer ons van onze dagtaak kwijten en dan hup naar Holland pieren gaan halen. Ontbijten alsof het de laatste keer is en ondertussen verwijten krijgend van ons Nadine dat ik precies een klein kind ben dat naar den Efteling mag gaan…
Maar zo gaat dat… Als we mogen gaan vissen, dan zijn we “happy” !
Eenmaal op ‘t werk kan de da g niet vlug genoeg passeren ! Tijdens de middag vlug iedereen opbellen om de tactiek even scherp te stellen en ook even een belleke met onze sportbestuurder, die omwille van andere verplichtingen morgen niet mee kan… Je kon hem horen balen van in Rumst tot in Vilvoorde ! Maar ja, als de plicht roept…
Na de middag tot de constatatie gekomen dat ik begot niet weet wanneer en hoe de tij loopt.
Dus eerste werk, mijnen baas afschepen en getijde boekje boven halen. Eenmaal dat achter de rug, opnieuw naar mijnen baas stappen en hem overtuigen dat ik om halfvier moet vertrekken om pieren te gaan halen. Hij is er nog maar net, dus met de eerste de beste reden is hij overtuigd… Houden zo !
Halfvier, dubbele klik ! Enerzijds de PC afgezet, anderzijds focus op vissen op “on” ! Gans het lijf is nu gevuld met gezonde stress en adrenaline ! Koers naar Hielkema ! Want als ge voor de eerste plaats wilt vissen, dan kunt ge de pieren van de Rik niet missen ! Daar aangekomen even een half uurke sjouwelen en proberen om zo veel mogelijk informatie van de laatste vangstberichten te weten te komen… nadien huiswaarts met de grootste zorg voor de pieren. Voorzichtig, op de tonen van The Dire Straits, maar met het gaspedaal tot beneden… Alsof het een “orgaan-transport” betreft. Thuis aangekomen, goeiedag zeggen tegen de Hristo, dan de pieren soigneren en pas dan ons Nadine ne kus geven. Prioriteiten stellen, noemen ze dat ☺ !!!
Een uur of acht ‘s avonds, vlug nog enkele (w)onderlijntjes maken en op tijd ons beddeke in… ‘T zal morgen ne zware worden !!!
Zaterdagmorgen 4 uur, de wekker loopt af. ‘T is zover, vandaag moet het gebeuren… Kunnen we onze titel van 2016 verlengen, of moeten we het onderspit delven ?
Van de 3 andere vlaamse teams weten we dat zij vorige week reeds gaan trainen zijn. Dus we liggen iet of wat achter… Maar de focus is des te groter ! We gaan er voor…
Pistolekes in den oven, nen blok hout op de stoof en terwijl den douche in. Vlug een bord pasta naar binnen werken en mijn gerief uit de garage halen. Mijne compagnon is ook een kwartier vroeger dan voorzien… Zelfde probleem, slecht geslapen, adrenaline van kop tot teen en al 30 keer dezelfde schar gevangen… Dus komt ge maar uit bed voor de wekker afloopt…
Alles mee… dus koers richting Nieuwpoort om “versche taptjes” te gaan halen. Ver geraken we niet… Just tot in Willebroek en daar vliegen we aan de kant… Alcoholcontrole !!!
Kunt ge u da voorstellen om 5u ‘s morgens ? Alcoholcontrole !!! Ik heb begot sinds donderdagmiddag nog genen tijd gehad om een scheet te laten, wanneer zou’k mij dan nog moeten bezatten ???
Allée, verder zonder erg… just 2 minuten retard, das al !
Anderhalf uur later, tappetjes opgepikt en koers richting RYCO !
Daar blij weerzien met de teamgenoten, alsook met de concullega’s ☺.
Koffietje drinken en terwijl nogmaals de tactiek bespreken en dan maar hopen en vooral…
Alles geven !!!
Aan boord is het ieder voor zich… In een gemoedelijke sfeer, dat wel, maar je merkt dat bij ieder de verwachtingen hoog zijn. De zenuwen zijn gespannen… Alles wordt opgetuigd en dan is het wachten op het startsignaal…
Snel gaat het niet… Mijn eerste 3 vissen ondermaats, maar de rest vangt ook niet.
Peeke vist met zijn favoriete kruis. Daar is hij O zo sterk in ! Maar ik blijf in zijn spoor…
Ik vang een gulletje, en tot groot jolijt van de rest is het eentje van 34 cm.
Af en toe een maatwijting. Scharren zijn niet aan mij besteed in de eerste periode.
Alain de Mits weet er verschillende te strikken, maar ze haken één voor één af alvorens ze in de boot zijn. Den Alain zijn lip begint te zakken, net als zijne moraal… Hier winnen we onze eerste strijd, die tegen de Gentse zeeduivels. Ook bij Robbyfisher Marc van Hecke loopt het niet vlotjes. Hij zit volop in de vis, maar ‘t zijn babies… Hij weet slechts een viertal maatvissen te vangen in de eerste manche. Dus vanaf aanvang van de 2de manche gaat de strijd op onze boot verder tussen Tubertini en EZV, Alias Peeke en ikzelf.
Tweede manche, we liggen nog op de ebstroom, maar de boot wordt weggeduwd door de opstekende wind. Gevolg de ankerkoord ligt dwars voor mijn neus, zowat een meter of tien voor mij. Enige optie, ook met mijn kruis beginnen wroeten, recht onder de boot.
Aangezien dit helemaal mijn ding niet is, krijg ik het komende half uur kletsen rond mijn oren van Peeke, dat ik er mottig van werd. Hij vangt daar liefst een tiental vissen, terwijl ik er welgeteld 2 kan vangen, waarvan er nog een te klein is… Balen is dat !
Maar dan plots trekt de wind aan tot er schoon witte schuimkopjes tevoorschijn komen. En tegelijkertijd begint het te regenen, er valt smeltende sneeuw en onze Lieve Heer doet er nog wat hagelbolletjes bovenop ! Thanks the Lord !!!
Hierdoor draait de boot en komt hij opnieuw op stroom te liggen. Nu op de vloedstroom. Ik ben verlost van de ankerkoord ! We kunnen opnieuw met een onderlijn gaan vissen…
Op het einde van de 2e manche vang ik nog 2 mooie scharren, maar ik kijk toch tegen een vis of 10 achterstand aan…
De aanvang van de derde manche verloopt hectisch… Eerst besluit de zeevaartpolitie om een stevige controle door te voeren. Ze komen op werpafstand van onze boot liggen en vragen om brandblusser, vuurpijlen, en 7 reddingsvesten te tonen. Dat laatste hebben we liefst 3 maal moeten herhalen… Kunnen wij daar aan doen dat zij niet tot zeven kunnen tellen ???
Anderzijds moeten we hen wel nageven dat ze betuigen van een grote sportiviteit… Want er lagen 4 boten in wedstrijd en die hebben allemaal dezelfde vragen gekregen… ☺.
Vier boten, hoor ik de aandachtige lezer luid op denken. Inderdaad… De schipper van de Lotte had net na aanvang van de derde manche bericht gekregen dat zijn papa een hartinfarct had gemaakt. En is daarop direct binnen gevaren, wat voor zich spreekt… Met spijt moeten we hier melden dat zijn papa het niet heeft gehaald…
Dus na 2 manches 1 boot minder in wedstrijd. Op deze boot was het verdict al gevallen…
Niet gunstig voor EZV, zo bleek later… Danny, die op deze boot zat, had dezelfde loting als ik gemaakt en werd de 2de manche dus ook serieus gekloot door de ankerkoord…
Naarmate de 3de manche vorderde, bleef het gelijk opgaan tussen Peeke en mezelf. Al had ik het geluk om nog 2 gulletjes te verleiden, waarvan er eentje goed aan de maat zat ☺.
Eenmaal de vis gekuist, bleek dat Peeke onze boot zou winnen met 24 vissen. Zelf had ik er 16, maar er zat een gulletje bij. Dus dat zou het gewichtsverlies enigzins beperken. Pakweg een kilo zou ik tekort komen. De 4 andere deelnemers hadden respectievelijk 13, 12, 10 en 6 stuks.
Dus binnenvaren met een bang hartje en hopen dat mijn teammaten het beter deden tov Tubertini BE.
Na een kwartiertje varen, aangemeerd en dan is’t drukte alom !!!
Iedereen wil de resultaten van iedereen weten… Zo is dat ook bij mezelf. Danny was de eerste die ik zag… Hier kreeg ik de boodschap dat ook hij verloor van Tubertini BE en wel met liefst 2kg. Een opdoffer van jewelste !!!
Maar dan, dan begonnen de engelen te zingen…
Het was alsof ik zomaar een sprookje binnen wandelde, naarmate ik verder de steiger betrad…
Eddy was onvindbaar, maar Gerard van de Dolfijn wist mij te vertellen dat Eddy de boot had gewonnen met evenveel vissen als de tweede, maar Eddy had liefst 2 gulletjes erbij. Hopla, mijn kilo verlies werd zo al goed gemaakt ☺.
De volgende 2 stappen en Stefan tikte op mijn borst. Ik heb gewonnen !!!
Ik win met méér dan een kilo van Jens (Gentse zeeduivels) en met meer dan 2 kg van al de anderen. All right !!! Back in business dus ! Nu Eric zoeken en fingers crossed !
En toen ik Eric vond, was het alsof er vier engelen tegelijk op mijn schouders neerdaalden…
Eric had liefst 19 vissen meer dan de Tubertini-visser en dan de Robbyfish’er.
Wauw, wat een prachtprestatie !!! Het werd dus al vlug duidelijk… EZV zou zijn titel met glans verlengen… Er volgde een dikke omhelzing met Eric, waarop promt de engelen van mijn schouder verdwenen. Het was een feit ! Ongeloof maakte plaats voor realiteit…
Na de weeg, even omkleden en ons opmaken voor de uitreiking. Hierbij een pintje drinkend en met de flikken van deze ochtend in het achterhoofd, snel omgeschakeld op ne cola en ne koffie.
Mission accomplished !
Inmiddels heb ik al drie keer ne sportbestuurder aan de lijn gehad, die met zichzelf genen blijf weet. Hij zou zelfs met de velo naar Oostende komen om er te kunnen bij zijn !
Als ge dan ook nog eens een “over-emotionele” erevoorzitter aan de lijn krijgt, die van contentement bijna zijn been breekt, dan is ook voor mij de maat vol. Dan moet ik slikken of verzuipen… dan komen de traantjes van geluk vanzelf…
Merci allemaal voor de gelukwensen !!!
Naar huis rijden duurde nog nooit zolang…
De frietjes smaakten nog nooit zo lekker…
En ja, zelfs de flikken hadden ne kus gekregen, moesten ze daar nog gestaan hebben…
‘s Avonds met een glimlach op de mond in slaap gevallen, om ‘s morgens met nog een grotere smile wakker te worden… ☺.
The day after…
Samen met ons Nadine aan’t onbijt, waar ik alweer het zelfde verwijt krijg… Doe nu ne keer volwassen ! Gij zijt precies ne kleine die voor de eerste keer naar den Efteling mag gaan !
Maar het deert me niet…
Sebiet eerste werk, mijn medaille nog ne keer vast pakken en ze bij rest ophangen. Bekermedaille nr 22. Maar voor alle zekerheid zal ik ze nog maar ne keer tellen…
In de namiddag zie ik dan Wout van Aert wereldkampioen worden. En terwijl hij vol emotie het podium opstapt, denk ik stiekem bij mezelf… “Wout, ik weet precies hoe gij u nu voelt ! want gisteren stonden wij daar ook zo…☺”.
Maandagmorgen, mijn collega’s hebben op facebook mijne foto zien staan. Dus ook aan hen mag ik mijn ganse verhaal doen… en geloof me, met evenveel enthousiasme ! En die grote smile, die staat er nog altijd !!! ☺☺☺
Zulke momenten, die worden gekoesterd ! Uren, dagen, zelfs weken steken we onze tijd en ons werk in onze hobby, de visserij en zijn entourage. Vaak zijn we maanden alleen maar bezig met organiseren, regelen, plannen en ervoor zorgen dat we kunnen gaan vissen.
Nog vaker komt van die plannen niks in huis, als koning wind daar anders over beslist…
Maar dit alles, wordt overstijgd en overtroffen in al zijn grenzen, door het gevoel dat je krijgt, wanneer je in team zo een overwinning kan behalen.
Ik ben een gelukkig man ! Een fiere voorzitter, trots op al zijn leden !
En zo’n overwinning schept energie waar we jaren kunnen op verder werken…
Ronny